[Fic One Piece] จอมดาบไร้ขอบเขต

ในโรงฝึกแห่งหนึ่งได้มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยื่นอยู่ท่ามกลาง ซากหุ่นฝึกซ้อมที่ถูกฟันขาดครึ่งจำนวนมาก

“ยังไม่ได้ ร่างกายเรายังแข็งจนเกินไป ถ้าไม่อ่อนกว่านี้ก็ไม่มีทางทำได้” ชายหนุ่มได้พูดขึ้นพลางค่อยๆเก็บซากหุ่นฝึกซ้อม

ทันใดนั้นก็ได้มีเด็กสาวคนหนึ่งได้วิ่งเข้ามากอดที่ด้านหลังของชายหนุ่ม

“เฮียจ๋า~ยังฝึกอยู่อีกเหรอ?!” 

“อ่า ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนพี่ก็จะฝึก”

“แต่ว่า‘มุเก็นอิโตริว’มันเป็นแค่วิชาในการ์ตูนไม่มีทางทำได้หรอก! ต่อให้เฮียจะเป็นนักดาบอัจฉริยะของยุคก็เถอะแต่ไม่มีทางทำให้มันสำเร็จได้หรอก!!”

“พูดอะไรแบบนั้นพี่ยังฝึก‘มุเก็นอิโตริว’มาแค่6ปีเอง ถ้าจะให้พี่ถอดใจคงไม่ได้หรอก”

“ไม่ใช่แค่6ปี แต่มันตั้ง6ปีเลยนะเฮีย แทนที่จะเอาเวลามาฝึกวิชาแบบนี้สู้เอาเวลาไปฝึกอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ”

“ไม่มีทาง มุเก็นอิโตริว คือสุดยอดวิชาดาบที่รวมดาบกับร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียวกันและทำให้ความเป็นไปได้ของวิถีดาบนั้นมากมายราวกับไร้ขอบเขต สำหรับผู้ที่เดินอยู่บนวิถีแห่งดาบแล้วนี่คือจุดสูงสุด”

“เชอะ! ต่อให้เฮียจะฝึก มุเก็นอิโตริว สำเร็จแต่ว่าเฮียไม่มีทางชนะตาเหยี่ยวได้หรอก เพราะว่าตาเหยี่ยวคือนักดาบที่เก่งที่สุด”

“พูดถึงวันพีชอีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มได้พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“ใช่แล้วตอนใหม่ที่พึ่งออกมาพวกลูฟี่กำลังสู้กับพวกไคโดใหญ่เลยสนุกมากๆเลยนอกจากนี้……” เด็กสาวได้เริ่มเล่าถึงเรื่องอื่นอีกมากมายจนผู้เป็นพี่รู้สึกเหนื่อยที่จะฟัง

“มัวแต่ไปดูการ์ตูนถ้าผลการเรียนแย่ขึ้นมาพี่ไม่ช่วยคุยกับพ่อให้หรอกนะ”

“ตายแล้ว!! ต้องรีบไปอ่านหนังสือสอบ!!!” หญิงสาวพึ่งรู้สึกตัวว่าตนเองมีสิ่งที่ต้องทำอยู่ก็ได้รีบวิ่งขึ้นห้องไปอ่านหนังสือ

“จริงๆเลยยัยน้องตัวแสบ”

ทันใดนั้นชายหนุ่มได้นึกย้อนถึงคำพูดของเด็กสาว

“ตาเหยี่ยวเหรอ…ถ้าหากว่าได้สู้กันจริงๆ มุเก็นอิโตริว ต้องเป็นฝ่ายชนะอย่างแน่นอน” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างมั่นใจก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องฝึก

[ถ้านายมั่นใจแบบนั้นฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน] หลังจากที่สิ้นเสียงไปจู่ๆชายหนุ่มก็ได้สะดุดบันไดตกลงมาคอหักเสียชีวิต